Op atelierbezoek bij Marc De Boever

Tekst: Gilbert Putteman

Foto's: Helena Toscano

Website Marc De Boever: www.marcdeboever.com
 

Waar bracht onze tocht ons ditmaal naartoe? Naar de schapulierstraat, naar het atelier van Marc De Boever. Die verwelkomde ons als een perfecte gastheer, in een pracht van een loft, waar alles netjes geordend is. Opnieuw mocht ik ervaren dat er in de Zennestad heel wat creatief talent aanwezig is. Oordeel zelf maar ... 

Het curriculum van Marc oogt indrukwekkend. Hij was afdelingshoofd en docent aan de Katholieke Hogeschool in Limburg (KULeuven), in het departement foto-film-tv. Zo redigeerde hij onder meer scenario's voor langspeelfilms, kortfilms en documentairefilms. Zijn fotografisch werk werd herhaaldelijk tentoongesteld. Met zijn werk 'The Egyptian Spring' werd hij zelfs geselecteerd voor een tijdelijke tentoonstelling in het Bozarmuseum te Brussel. Gefascineerd door het beeld belandt hij uiteindelijk in de schilderswereld. Zeer vlug beseft hij dat dat zijn echte liefde is.

Binnenkomen in het atelier van Marc is een intrigerende ervaring. Hier is iemand in alle anonimiteit werkzaam, al zijn mogelijkheden explorerend. Zijn werk hoort thuis in de wereld van Borremans, Edward Hopper, het hyperrealisme ... Marc is onmiskenbaar getalenteerd. Soms doet zijn werk me dromen. Vaak is de tijd verstild. Voor mij is het duidelijk dat zijn filmisch en fotografisch verleden sporen heeft achtergelaten in zijn schilderkundig oeuvre.

Als je binnenkomt in zijn atelier, word je meteen geconfronteerd met een vrouwenfiguur. Het werk doet me denken aan dat van Michaël Borremans. Toch is het anders. Het laat me niet meer los en blijft me achtervolgen.

Zijn composities ogen theatraal. De tijd lijkt stil te staan. Ze brengen een onbehaaglijk gevoel teweeg. Soms zijn de uitgebeelde "vrouwenacteurs" als het ware afwezig. Zijn geïsoleerde figuren veroorzaken verwarring. Ze lijken afstandelijk. Wellicht is dat één van de effecten die Marc wil bereiken. Andere werken getuigen dan weer van emotie-sensualiteit. Toch is de atmosfeer bijzonder, of beter desolaat. Marc De Boever schildert alleen menselijke figuren, en meestal dan nog vrouwen. Aan een buitenlands journalist verklaarde hij ooit dat hij geen feiten maar gedachten schildert. "De onderwerpen van mijn schilderijen zijn dan ook vaak mensen verzonken in gedachten. De sfeer is melancholisch en vat de essentie van ons bestaan samen".
 

Zijn bevreemdend, fascinerend werk nodigt uit tot kijken, of beter tot intensief kijken. In zijn werk is er altijd iets te beleven. Zijn techniek is bijzonder verfijnd. De magerte, de benigheid van het gezicht wordt vaak beklemtoond door het spel van het licht. Sam Dillemans, die ook figuren en portretten schildert, heeft een totaal andere techniek. Hij schildert getormenteerd. Na zijn vakkennis gedemonstreerd te hebben, volgt bij deze laatste meestal een afbraakproces. Marc daarentegen schildert op een aristocratische, elegante manier. Zijn schilderijen getuigen van een scherp observatieproces. Hij is niet alleen perfectionist, maar ook een virtuoos. Mij verwondert het niet dat hij een volledige maand aan 1 schilderij werkt. Zijn productie is dan ook laag.

De schilderijen van Marc De Boever zijn nooit vrijblijvend of oppervlakkig. De sfeer van geïsoleerdheid, desolaatheid, surrealisme verontrust ons. Hij tracht door te dringen in het onzichtbare, in het onderbewustzijn. Hij probeert het innerlijke van het uitgebeelde weer te geven. Soms wordt het sentiment vakkundig gesmoord in het beeld zelf. Meestal vertrekt hij van foto's. Die geven hem een grotere vrijheid en laten hem toe afstand te creëren. Bij Marc De Boever moet je niet alleen kijken naar wat geschilderd is, maar ook hoe het geschilderd is. 

 

 

Soms gebeurt het dat Marc alleen portretten schildert (zoals Obama). Voor hem moet een portret herkenbaar zijn, de voorstelling moet gelijkend zijn. Het portret toont de persoon niet zomaar, maar wel in één of andere situatie. Bart Verschaffel merkte ooit terecht het volgende op: "Het portret is geen afbeelding van een gezicht, maar wel van een gezicht dat zich bekeken voelt". De ogen spelen een belangrijke rol in de schilderijen van Marc. Sommige van zijn schilderijen zijn 'raadselachtig', andere hellen dan weer over naar' het sensuele'. Elk portret nodigt de toeschouwer als het ware uit tot een gesprek. Voor mij zijn zijn portretten kwetsbaar, soms intimistisch. Op een subtiele wijze worden we uitgenodigd om deel te nemen aan dat intieme proces.

Ouder worden schrikt deze schilder niet af. Hij wil werken. Hij beseft beter dan wie ook dat hij geen tijd meer te verliezen heeft. De leegte onder een palmboom boezemt hem wel angst in. Marc is niet alleen een begenadigd kunstenaar, maar ook een uitmuntend observator. Laat hem nog maar wat exploreren, wat zoeken.

Ik ben dan ook heel blij dat ik het licht over deze kunstenaar van bij ons mag laten schijnen. Voor mij is het duidelijk dat Marc nog heel wat in petto heeft. Hij zal ons nog verrassen. Zijn grote formaten hebben een verpletterend effect in een grote ruimte. Ik kijk al vol spanning uit naar zijn eerste solotentoonstelling.

Bij ons volgend atelierbezoek begeven we ons naar de Consciencestraat, meer bepaald bij Paul Van Namen. Jullie vergezellen ons toch ook?